Beskidzka Grupa GOPR
W styczniu 1904r zjawia się w Zakopanem Mariusz Zaruski , który później w dziejach : turystyki, taternictwa, narciarstwa, ratownictwa górskiego i wodnego odegra wybitną rolę. W pierwszym 10-leciu naszego stulecia pojawiają się wypadki w Tatrach. Zaruski staje się głównym organizatorem akcji poszukiwawczych . W tym działaniu towarzyszyli mu od początku przede wszystkim Mieczysław Karłowicz – znany kompozytor oraz góral Klemens Bachleda , ze środowiska przewodnickiego.
Te trzy osoby są uznane przez historyków za najważniejszych organizatorów ruchu , który doprowadził do stworzenia Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego . W roku 1907 były już prowadzone wyprawy ratunkowe przez Zaruskiego. Na przełomie 1907/1908 roku organizują „Straż Ratunkową” choć jeszcze nielegalnie. Początkiem roku 1909 wydano odezwę celem uzyskania środków pieniężnych . W lipcu 1909 przeprowadzono pierwsze szkolenie.
Dopiero w dniu 29 października 1909 r. Udaje się Mariuszowi Zaruskiemu zarejestrować w Namiestnictwie Galicyjskim we Lwowie Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. Dzień ten uważa się za datę oficjalnego powołania organizacji ratownictwa górskiego TOPR. Obszar działania obejmował całą jednostkę fizjograficzną Tatr.
Ruch turystyczny w Beskidach rozpoczął się na przełomie XIX /XX wieku. Jednym z głównych propagatorów turystyki był Hugon Zapałowicz, z którego inicjatywy w roku 1906 wybudowano schronisko na Markowych Szczawinach pod Babią Górą. W tych czasach na terenie Beskidów działalność turystyczną prowadziło Polskie Towarzystwo Tatrzańskie oraz Beskidenverein na zasadzie rywalizacji.
W roku 1930 powstało Towarzystwo Krzewienia Narciarstwa z siedzibą w Krakowie , które rozwijało działalnośc na terenie Beskidów po Czarnohorę. TKN w porozumieniu z PZN od 1933 roku zaczęło tworzyć na terenie polskich gór sieć stacji ratunkowych . Pierwsze stacje powstały w latach 1933/34 na Hali Miziowej pod Pilskiem i Markowych Szczawinach pod Babią Górą. W 1937 roku tworzy się zawiązek Babiogórskiego Pogotowia Ratunkowego w Zawoi. Oddział Babiogórski PTT organizuje pierwszy kurs ratowniczy.
II wojna światowa to przerwa w działalności ratowniczej w Beskidach. Po wojnie narasta ilość wypadków w Beskidach i w 1951 roku tworzy się w Bielsku Narciarskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. W związku z narastającym ruchem turystyczno-narciarskim z inicjatywy regionalnych działaczy turystycznych i ratowników 20 listopada 1952 roku odbywa się kurs ratownictwa górskiego w Szczyrku, który prowadził kierownik zakopiańskiego GOPR Tadeusz Pawłowski.
Po zakończeniu kursu 25 listopada 1952r uczestnicy założyli Beskidzkie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe jako pierwszą jednostkę regionalną poza Tatrami. Ta data to początek zorganizowanego ratownictwa w Beskidach.
Grupa Beskidzka GOPR działa na terenie Beskidu Śląskiego, Beskidu Żywieckiego, Beskidu Małego, oraz Pasma Babiogórsko-Jałowieckiego. Jest to obszar około 2500 km2. W sezonie zimowym służbę ratowiczą zapewnia czterdzieści siedem stacji ratunkowych, z czego pięć jest czynnych przez cały rok i przez całą dobę:
Centralna Stacja Ratownictwa Górskiego Szczyrk, ul. Dębowa 2
SR Klimczok obok schroniska PTTK na Klimczoku
SR Hala Miziowa obok schroniska PTTK na Hali Miziowej
SR Markowe Szczawiny obok schroniska PTTK na Markowych Szczawinach
SR Brenna – dolina Brenna Węgierski
Sekcje operacyjne Grupy Beskidzkiej:
Sekcja Bielsko – sekcja działa na terenie części Beskidu Śląskiego oraz Beskidu Małego.
Sekcja Szczyrk – sekcja działa na terenie części Beskidu Śląskiego.
Sekcja Cieszyn – sekcja działa na terenie Beskidu Śląskiego.
Sekcja Żywiec – sekcja działa na terenie Beskidu Żywieckiego.
Sekcja Babiogórska – sekcja działa na terenie Babiogórskiego Parku Narodowego oraz pasma Jałowieckiego. Sekcja Wadowice Kierownik Kol. Piotr Asman, instruktor GOPR. Sekcja działa na terenie Beskidu Małego.
Ratownicy Grupy Beskidzkiej to oprócz wąskiej kadry zawodowej – ochotnicy.
