Sylwetka prof Bronisława Geremka

Bronisław Geremek urodził się 6 marca 1932 r. w Warszawie. W 1954 r. ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1956-58 odbył studia podyplomowe w Ecole Pratique des Hautes Etudes w Paryżu. W 1960 r. uzyskał doktorat, a w 1972 r. habilitację w Polskiej Akademii Nauk. W 1989 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym.

Domeną działalności naukowej prof. Geremka były badania nad historią kultury i społeczeństwa wieków średnich. Na jego dorobek naukowy i akademicki złożyły się liczne artykuły, wykłady oraz książki. Rozprawa doktorska prof. Geremka z 1960 r. była poświęcona rynkowi pracy w średniowiecznym rzemiośle paryskim.

Prof. Geremek był związany z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, gdzie pracował w latach 1955-85. W okresie od 1960 do 1965 r. był wykładowcą na Sorbonie w Paryżu i kierownikiem tamtejszego Centrum Kultury Polskiej.

Uhonorowany został 23 doktoratami honoris causa, nadanymi mu m.in. przez uniwersytety w Bolonii, Utrechcie, Paryżu (Sorbona), Nowym Jorku (Columbia), Krakowie (UJ). W 1992 r. został mianowany profesorem wizytującym w College de France. Był członkiem m.in. Academia Europea, Pen Clubu, Societe Europeenne de Culture.

W latach 1950-68 był członkiem PZPR, z której wystąpił na znak protestu przeciwko inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację.

W latach siedemdziesiątych prof. Geremek był jedną z czołowych postaci polskiej opozycji demokratycznej. Był współzałożycielem i w latach 1978-81 wykładowcą Towarzystwa Kursów Naukowych, inicjatywy, której celem było przywrócenie prawdy w nauczaniu współczesnej historii Polski i odrzucenie komunistycznej cenzury.

W 1978 r. był współtwórcą i wykładowcą Towarzystwa Kursów Naukowych. Od 1980 r. był członkiem NSZZ “Solidarność”. Ekspertem Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980 r., a potem doradcą Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ “S” i Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ “S” w Gdańsku.

W stanie wojennym był internowany. W 1983 r. został aresztowany przez władze komunistyczne, które oskarżyły go o prowadzenie nielegalnej działalności politycznej. W latach 1987-89 przewodniczył Komisji Reform Politycznych Komitetu Obywatelskiego, która przygotowała koncepcje pokojowych przemian demokratycznych w Polsce.

Prof. Geremek był szefem zespołu doradców przewodniczącego “S” Lecha Wałęsy i członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Wałęsie. Podczas obrad “okrągłego stołu” współprzewodniczył zespołowi ds. reform politycznych. Od 1989 r. był posłem na Sejm. Pod koniec 1991 r. został rekomendowany przez prezydenta Wałęsę na stanowisko premiera (po dymisji gabinetu Jana Krzysztofa Bieleckiego). Geremek podjął się tego zadania, ale nie udało mu się uzyskać poparcia Kongresu Liberalno-Demokratycznego i Porozumienia Centrum, więc zrezygnował.

Będąc posłem na Sejm prof. Geremek przewodniczył m.in. Sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych (1989-97), Komisji Konstytucyjnej (1989-91). Należał do założycieli Unii Demokratycznej (potem Unii Wolności) i był przewodniczącym klubu parlamentarnego tej partii w latach 1990-97.

Od 1990 r. Geremek zasiadał we władzach Unii Demokratycznej, a później – po połączeniu z KLD w 1994 r. – Unii Wolności.

Po wyborach do Sejmu w 1997 r., 31 października 1997 r. objął urząd Ministra Spraw Zagranicznych. Funkcję tę pełnił do czerwca 2000 r. Po objęciu w rządzie premiera Jerzego Buzka teki ministra spraw zagranicznych, Geremek przez rok kierował pracami OBWE. W okresie jego urzędowania Polska została przyjęta do NATO. Był zwolennikiem wstąpienia Polski do Unii Europejskiej.

Obejmując stanowisko szefa polskiej dyplomacji Geremek był już znany na świecie. Amerykańska sekretarz stanu Madeleine Albright mówiła o nim “bardzo bliski przyjaciel”.

Latem 1999 roku “The Washington Post” podał informację, że Geremek jest kandydatem na sekretarza generalnego NATO. Sam zainteresowany dementował te doniesienia.

Od 26 lipca 2000 r. do 18 października 2001 prof. Geremek pełnił funkcję przewodniczącego Sejmowej Komisji Prawa Europejskiego.

Kierował pracami Katedry Cywilizacji Europejskiej w Kolegium Europejskim w Natolinie, która jest ośrodkiem poświęconym studiom i refleksji nad historią i kulturową tożsamością Europy.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego 13 czerwca 2004 r. został wybrany z list komitetu Unii Wolności, zdobywając w okręgu warszawskim największą liczbę głosów – ponad 114 tysięcy. Był to drugi wynik w całym kraju. W Parlamencie Europejskim był członkiem Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy – ALDE.

 Należał chyba do najczęściej nagradzanych ministrów, był laureatem nagrody “Politique Internationale”, przyznanej przez Stowarzyszenie Polityki Zagranicznej Sorbony i “Europrize ’99” Forum Izb Gospodarczych Unii Europejskiej. Został też nagrodzony Medalem Wolności – wyróżnieniem Instytutu Frankilna i Eleonor Roosevelt w Nowym Jorku. Był człowiekiem Roku 1999 tygodnika “Wprost” i laureatem Krzesła Roku ’99 – nagrody “The Warsaw Voice”.

Otrzymał też Wielki Krzyż z Gwiazdą Orderu Zasługi RFN. Był oficerem Legii Honorowej Republiki Francuskiej. Został też uhonorowany najwyższym polskim odznaczeniem państwowym – Orderem Orła Białego.