125. rocznica śmierci Norwida
Komisja – podczas środowego posiedzenia – jednogłośnie opowiedziała się za stworzeniem odpowiedniej uchwały. 125. rocznica śmierci Norwida przypada 23 maja. Cyprian Kamil Norwid, pisarz, malarz, myśliciel, urodził się 24 września 1821 roku we wsi Laskowo-Głuchy koło Radzymina pod Warszawą. Niedrukowany i niedoceniany za życia, niedługo po śmierci znalazł się w centrum zainteresowań kulturalnych, a jego nazwisko wymieniano w jednym rzędzie z Adamem Mickiewiczem, Juliuszem Słowackim i Zygmuntem Krasińskim. Od 1840 roku zamieszczał w czasopismach wiersze dokumentujące silne poczucie więzi z pokoleniem, które dorosło w kraju po klęsce powstania listopadowego. W 1842 roku opuścił Polskę i po kilkumiesięcznym pobycie w Niemczech, udał się do Włoch. Tam podjął studia rzeźbiarskie i zaangażował się czynnie w politykę Hotelu Lambert. Niepowodzenia osobiste (nieszczęśliwa miłość do Marii Kalergis) i kłopoty finansowe skłoniły Norwida do wyjazdu do Ameryki pod koniec 1852 roku. Dwa lata później powrócił na kilka miesięcy do Londynu, później udał się do Paryża, gdzie rozpoczął pracę nad swym najobszerniejszym poematem “Quidam”. W następnych latach powstał m.in. cykl impresji “Czarne kwiaty”, łączący cechy eseju i pamiętnika, zbiór liryków “Vade-mecum”, najświetniejszy i najoryginalniejszy w twórczości poety i jedyny publikowany za jego życia wybór twórczości pt. “Poezje”. Jego dzieła nie znalazły uznania u współczesnych. Norwid zdobył popularność jako twórca szkiców i akwarel, których sprzedaż stanowiła główne źródło utrzymania artysty. W 1887 roku, pozbawiony środków do życia, został pensjonariuszem przytułku “Dom Św. Kazimierza”, znajdującego się na przedmieściach Paryża. Norwid pracował twórczo do samej śmierci. W ostatnich latach życia powstał m.in. dramat “Miłość czysta u kąpieli morskich”, nowele “Stygmat”, “Ad leones!”, “Tajemnica lorda Singelworth”. Poeta umarł we śnie 23 maja 1883 roku. W swym ostatnim liście napisał: “Cyprian Norwid zasłużył na dwie rzeczy od Społeczeństwa Polskiego: to jest aby oneż społeczeństwo nie było dlań obce i nieprzyjazne”. Norwid spoczął w zbiorowym grobie dla pensjonariuszy przytułku. Dopiero w 2001 roku odbył się symboliczny pochówek Norwida na Wawelu w Krypcie Wieszczów.
