29. rocznica strajku w kopalni Piast
14 grudnia 1981 roku protest rozpoczęło dwa tysiące górników. Do końca strajku, 650 metrów pod ziemią, wytrwało ponad tysiąc osób. Spędzili na dole 14 dni, w tym święta Bożego Narodzenia. Strajkujących wspierali duchowo księża, którzy zjeżdżali do kopalni.
Aby skłonić górników do wyjazdu na powierzchnię, władze posłużyły się pogłoskami o planowanym zalaniu kopalni lub użyciu gazu. Stopniowo ograniczano dostawy żywności. Strajkującym pozwolono kontaktować się telefonicznie z rodzinami, a później nagrania z podsłuchu tych rozmów wykorzystano w audycjach propagandowych. Górnicy wyjechali na powierzchnię 28 grudnia, po uzyskaniu od władz gwarancji bezpieczeństwa. Wyjeżdżając śpiewali hymn, a potem modlili się przed ołtarzem Świętej Barbary. Powracający do domów górnicy byli zatrzymywani przez milicję i SB. Zostali oskarżeni o sprawstwo kierownicze strajku. Groziła im kara do 15 lat więzienia. Po wyroku uniewinniającym wydanym przez sąd, zostali ponownie zatrzymani przez milicję i internowani.
Z dokumentów odnalezionych po latach, wynika, że komunistyczne władze planowały pacyfikację kopalni. Przygotowano szczegółowe plany interwencji milicji i wojska, a także użycia wozów bojowych i broni palnej. Prawdopodobnie fakt strajkowania pod powierzchnią ziemi uniemożliwił te plany i sprawił, że górnicy uniknęli losu zabitych kolegów z kopalni „Wujek”.
Strajk w kopalni „Piast” stał się tematem jednej z najbardziej znanych piosenek okresu stanu wojennego, śpiewanych w drugim obiegu. Skomponował ją w 1982 roku Jan Krzysztof Kelus, socjolog i opozycjonista, internowany w stanie wojennym. „Wyjeżdżajcie już chłopcy od Piasta, Pora, chłopcy, opuścić tę dziurę. Baby płaczą, upiekły Wam ciasta, Złota klatka wyniesie Was w górę. (…) Tylko honor jest Wasz, Solidarni. Bryłą węgla zaś polskie sumienie. Na Was czas – wyjeżdżajcie z kopalni, Waszą Polskę zepchnięto pod ziemię”.
