50 lat OHP
Uchwała Rady Ministrów zobowiązała zainteresowane ministerstwa i rady narodowe oraz inne organa państwowe do udzielenia pomocy OHP w celu właściwego wykonywania podejmowanych zadań. Rekrutacja młodzieży do pierwszych hufców, które powstawały na terenie Bieszczad trwała od 20 czerwca do 30 listopada 1958 roku. Hufce zorganizowano w trzech miejscowościach: Mikołowie, Przysłupie i Wetlinie. Łącznie przebywało w nich 1200 junaków. Pracowali przy budowie kolejki wąskotorowej Rzepedź-Moczarne. Po trzech miesiącach zaczęto tworzyć hufce na Śląsku. W październiku 1958 roku powstał pierwszy stacjonarny hufiec pracy. Młodzież w nim skupiona pracowała przy rozbudowie Zakładów Chemicznych w Oświęcimiu. Równocześnie powstał hufiec pracy w Zgorzelcu. Junacy pracowali w Turoszowie i Bogatyni na budowie kopalni odkrywkowej węgla brunatnego. Od kwietnia do czerwca 1959 roku rozpoczęły działalność hufce pracy przy częstochowskim oraz szczecińskim przedsiębiorstwie budownictwa miejskiego. Następne hufce zostały zorganizowane m.in. w Rudzie Śląskiej, Sosnowcu, Jastrzębiu Zdroju, Chorzowie, Jaworznie, Poznaniu, Zabrzu-Makoszowych, Bielsku-Białej oraz Kędzierzynie. W lipcu 1959 roku brygada junaków OHP wyjechała na budowę autostrad do Jugosławii. Pod koniec 1959 roku istniało już 39 hufców, skupiających blisko 3,5 tys. młodzieży. W 30 hufcach były telewizory, działało 10 amatorskich zespołów artystycznych i 115 sekcji sportowych. W lipcu 1960 roku rozpoczęły działalność pierwsze wakacyjne hufce pracy, które pomagały rolnikom przy żniwach. W 1961 roku w lipcu i sierpniu zorganizowana została Akcja Letnia OHP, w której uczestniczyło 3,5 tys. uczniów i studentów. 21 lutego 1963 roku minister oświaty wydał zarządzenie w sprawie opieki i nadzoru pedagogicznego nad działalnością szkolnych OHP. We wrześniu 1964 roku rozpoczęły działalność pierwsze hufce pracy dla młodocianych. W latach późniejszych powołane zostały do życia m.in. hufce melioracyjne. W 1964 roku funkcjonowało już prawie 370 hufców skupiających blisko 9 tys. dziewcząt i chłopców w wieku 16- 17 lat. 30 proc. spośród nich nie posiadało wykształcenia podstawowego. W hufcach stacjonarnych młodzież miała szansę zdobycia zawodu. 6 stycznia 1967 roku minister obrony narodowej wydał zarządzenie w sprawie zasad powoływania uczestników OHP do zasadniczej służby wojskowej. To poszerzyło zadania OHP o możliwość odbywania przez junaków służby wojskowej. W kwietniu 1967 roku powstał w Warszawie hufiec, którego junacy pracowali później na budowach wielu osiedli warszawskich m.in. Za Żelazną Bramą, Stegny i Bielany. W roku 1968 powstały hufce w Gdyni, Olsztynie i Jasienicy. 18 czerwca 1970 roku zostało podpisane porozumienie pomiędzy prezesem Zarządu Związku Zakładów Doskonalenia Zawodowego a Komendantem Głównym OHP w sprawie dalszego rozwoju form szkolenia i podnoszenia kwalifikacji zawodowych junaków z OHP. W zależności od rodzaju hufca zaczęto prowadzić różne formy szkolenia zawodowego, zapewniając ośrodki szkoleniowe, pomoce naukowe, skrypty i kadrę pedagogiczną. W 1972 roku rozpoczął działalność hufiec, którego członków zatrudniono przy budowie fabryki samochodów małolitrażowych w Tychach. W tym samym roku OHP pomagało przy odbudowie Zamku Królewskiego w Warszawie. W 1973 roku młodzież z OHP pracowała na budowie Huty “Katowice”. W 1976 roku po raz pierwszy w całym kraju trwała akcja – prowadzona wspólnie z Polskim Radiem – “Wakacje za własne zarobione pieniądze”. 16 grudnia 1982 roku Rada Ministrów wydała Uchwały Nr 260 i 261 w sprawie dalszego rozwoju Ochotniczych Hufców Pracy i tworzenia oddziałów obrony cywilnej w OHP. W 1990 roku wyprowadzono ze struktur OHP oddziały obrony cywilnej i oficerów zawodowych WP. Nowe, cywilne kierownictwo OHP przy udziale związków zawodowych zrzeszających pracowników OHP, opracowało i przedstawiło komisjom parlamentarnym materiały uzasadniające dalszą konieczność funkcjonowania OHP. Argumenty zostały zaakceptowane, a OHP uznano za instytucję ważną dla państwa. Znalazło to swój wyraz w stosownych zapisach o roli i zadaniach OHP w dwóch ustawach – o systemie oświaty oraz o zatrudnieniu i bezrobociu. Na tej podstawie Rada Ministrów rozporządzeniem z dnia 8 września 1992 roku w sprawie Ochotniczych Hufców Pracy sprecyzowała zasady ich funkcjonowania w nowych warunkach społeczno-gospodarczych kraju. Ochotnicze Hufce Pracy działają do dziś. Są jednostką budżetową funkcjonującą na mocy ustawy o promocji zatrudnienia na terenie całego kraju. OHP wykonują zadania państwa na rzecz młodzieży powyżej 15. roku życia i bezrobotnych do 25. roku życia w zakresie zatrudnienia (według danych OHP corocznie z tej formy pomocy korzysta ok. 0,5 mln młodych ludzi). Hufce zajmują się także przeciwdziałaniem marginalizacji i wykluczeniu społecznemu młodzieży, a także wypełniają zadania w zakresie jej kształcenia i wychowania (tu co roku OHP notuje ok. 32 tys. młodzieży poszukującej wsparcia).
