Jean-Gustave Le Clezio, francuski prozaik, urodził się 13 kwietnia 1940 roku w Nicei, w rodzinie, która miała swoje korzenie związane z byłą kolonią francuską – Mauritiusem. Studiował w tamtejszej College Litteraire Universitaire. Po ukończeniu studiów wyjechał do USA, pracując jako nauczyciel. Już pierwsza powieść “Le Proces-Verbal”, którą opublikował w wieku 23 lat, przyniosła mu sławę i znalazła się na krótkiej liście nagrody Goncourtów.
Przez kilkanaście lat Le Clezio opublikował około 30 książek – od zbiorów opowiadań, przez powieści, po tomy esejów. Jego karierę można podzielić na dwa etapy. Od 1963 do 1975 roku Le Clezio fascynował się formalnymi eksperymentami z językiem i narracją, tworząc w tym samym nurcie francuskiej literatury awangardowej co Georges Perec i Michel Butor.
W późnych latach 70. styl Le Clezio przeszedł gwałtowną zmianę; pisarz porzucił eksperymenty, w jego dziełach zaczęły się pojawiać takie tematy jak wspomnienia z dzieciństwa, młodości, podróży. Ta zmiana przyniosła mu prawdziwą popularność wśród czytelników. W 1994 roku w ankiecie francuskiego magazynu literackiego “Lire” 13 proc. czytelników uznało Le Clezio za największego żyjącego francuskiego pisarza.
