Muzeum Zamek Sułkowskich – Artykuł sponsorowany
Zamek został wzniesiony przez władających Księstwem Cieszyńskim Piastów i przez ponad dwa wieki służył jako jedna z ich siedzib. Od 1572 roku był centrum administracyjno-gospodarczym samodzielnego bielskiego państwa stanowego, którym władali przedstawiciele wielu szlacheckich rodzin. W 1752 roku owo państwo stanowe podniesione zostało do rzędu księstw i przeszło w ręce familii Sułkowskich. Zamek pozostawał w ich posiadaniu do 1945 roku, kiedy to został przejęty przez Państwo Polskie i stał się siedzibą instytucji kulturalnych. Od 1983 roku jego jedynym użytkownikiem jest Muzeum w Bielsku-Białej kontynuujące lokalne tradycje muzealne zapoczątkowane już w pierwszych latach XX wieku.
Ekspozycja stała na Zamku obejmuje pomieszczenia na pierwszym piętrze. Dojście do niej prowadzi przez XIX-wieczny reprezentacyjny westybul. W zachodnim skrzydle znajdują się Pokój Myśliwski oraz Zbrojownia. Pomieszczenia skrzydła południowego prezentują sztukę polską i europejską od XIV do XVII wieku. Sąsiaduje z nimi rokokowa Sala Koncertowa oraz Salon Biedermeierowski. Skrzydło wschodnie zajmuje galeria prezentująca XIX- i XX-wieczne malarstwo realistyczne i akademickie, malarstwo z okresu Młodej Polski, oraz prace artystów związanych z Bielskiem-Białą. Pomieszczenia skrzydła północnego mieszczą ekspozycje poświęcone etnografii, dziejom miasta i zamku, tradycjom rzemieślniczym Bielska i Białej oraz pamiątki po rodzinie Sułkowskich. Do najnowszych ekspozycji należy ‘Sala z Rycerzem’ ukazująca wspaniałego rycerza – fragment renesansowej kompozycji malarskiej, znajdujący się niegdyś nad wejściem do głównego budynku zamkowego. Na korytarzu od strony dziedzińca zgromadzono kolekcję grafiki oraz portrety mieszkańców Bielska i Białej w XIX i XX wieku. Na parterze znajduje się Galeria Zamkowa, w której organizowane są wystawy czasowe.
Ponadto, od lat siedemdziesiątych Muzeum poszerzano o kolejne placówki. Pierwszą z placówek jest Muzeum Techniki i Włókiennictwa (przyłączone w 1979r.), które gromadzi maszyny, urządzenia i dokumentację związaną z tradycjami bielsko-bialskiego ośrodka przemysłu wełnianego. Uzupełnieniem ekspozycji są wystawy poświęcone historii bielsko-bialskich straży pożarnych oraz wodociągów, oraz niewielka drukarnia.
Kolejną placówką jest Dom Tkacza(1992) – próba rekonstrukcji wnętrza jako domu i warsztatu sukienniczego należącego do mistrza cechowego. Jest to jedyna w swoim rodzaju próba zobrazowania pracy rzemieślnika miejskiego, w pełni ukształtowanego przez mocną organizację cechową.
Ostatnią z należących do Muzeum placówek jest Willa Juliana Fałata (1973) czyli tzw. „Fałatówka” będąca Muzeum biograficzno-artystycznym. Ekspozycja prezentuje obrazy olejne i akwarele wzbogacone o materiał archiwalny poświęcony życiu, twórczości artystycznej i działalności społecznej malarza.
